Οι παρελάσεις και το καλαμπούρι

Τέλεια περάσαμε χθες. Είδαμε την παρέλαση από την τηλεόραση. Ωραία ήταν. Και τα άαααρματα. Και τα αεροπλάαααανα, και τα ελικόοοοοπτερα, και τα πεζοπόοοοορα τμήματα. Μια χαρά. Είδαμε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (τα σέβη μου, πατριώτη) να χαιρετάει τους συμπαθείς αναπήρους πολέμου, είχε και ανοιξιάτικο καιρό. Τέλεια, σου λέω, τέλεια. Κόσμο δεν είδαμε, αλλά δεν πειράζει. Μια άλλη φορά. Εκτός και αν κάποια στιγμή τελειώσει αυτό το καλαμπούρι με τις παρελάσεις και δούμε και κόσμο να μετέχει πραγματικά στη γιορτή. Πραγματικά όμως.

Οχι γιατί είμαι χρυσαυγίτης και θέλω να παρελάσω με τη διμοιρία «τσακίζω στο ξύλο πακιστανούς, αφγανούς ανταρσίες και περνάω τη γριά απέναντι από τον δρόμο».

Ούτε γιατί είμαι ΣΥΡΙΖΑ και θέλω να διαμαρτυρηθώ κατά του Μνημονίου μέσα στην παρέλαση. Μεγάλε, έχεις άλλες 363 ημέρες τον χρόνο να κάνεις την Αθήνα ή την πόλη σου... χάλια. Είναι ανάγκη να το κάνεις στην παρέλαση για την εθνική επέτειο; Εκτός πια και αν μέσα στο πλάνο - όταν με το καλό γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, λέμε τώρα - είναι να βλέπουμε στις παρελάσεις για τις εθνικές επετείους και παρέλαση των... μαζών, οπότε το συζητάμε.

Εγώ ας πούμε έχω δει κάτι τέτοιο μια φορά στη Βαγδάτη επί αειμνήστου Σαντάμ. Παρήλασαν τα στρατά για καμιά ώρα, μιάμιση, και στη συνέχεια άρχισαν να παρελαύνουν οι «μάζες» κρατώντας τη φωτογραφία του Σαντάμ πότε έφιππου, πότε στο γραφείο, πότε όρθιου και πότε ξαπλωμένου - και τελειωμό δεν είχαν. Εφτά ώρες κράτησε το event. Μέχρι που μας πήρε ο ύπνος στις εξέδρες και γείραμε ο ένας στον ώμο του άλλου. Ωραίες εποχές. Φαντάζομαι εδώ θα παρελαύνουν με τη φωτογραφία του Αλέξη σε μοναδικές στιγμές από την συναρπαστική  όπως όλοι ξέρουμε ζωή του. Τρέλα!

Γ Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ